Kamienie na sercu

 Najboleśniejsze rozstanie mojego życia miało miejsce 4 lata temu i trwało niemal dziesięć minut. Chociaż pierwsze minuty były zwykłym milczeniem, przesiąknięte wzajemnym pragnieniem, żeby ten moment dobiegł już końca. To było nieuniknione i wcale nie spadło na mnie niespodziewanie. Gardziliśmy swoimi obietnicami. Żałowaliśmy wyznań - że w ogóle padły one z naszych ust. To był moment, kiedy nie ma się ochoty udawać, że cokolwiek jest dobrze. Nasz wzrok – dwóch nieznajomych, w których nie ma ochoty by się poznać. Pamiętam, że nie umiałam jeszcze oswoić się z tym spojrzeniem.  

- Nie kocham cię już, wybacz – tylko tyle padło z jego ust. Nie cierpiał, wiedziałabym gdyby było inaczej. W tamtej chwili go znienawidziłam. Całym swoim zakochanym sercem.

- Kamień z serca – padło z mojej strony coś na kształt automatycznej odpowiedzi, losowo generowanej w moim umyśle. Pamiętam, że tyle razy wcześniej chciałam odejść, lecz on zawsze był, trzymając mnie wtedy kurczowo przy sobie. Tak to już jest z kobietami, prawda? Gdy kobieta odchodzi pragnie jedynie, by mężczyzna ruszył za nią i zatrzymał, nawet jeśli będzie się szarpać i wrzeszczeć. Lecz, gdy mężczyzna chce odejść, liczy na to, że ona pozostanie w miejscu, że nie pojawi się najmniejszy ruch w jego kierunku.

Powiedział mi, że mnie nie kocha. Wiem, że nie kłamał. I ja nie skłamałam – rzeczywiście kamień spadł mi z serca i muszę przyznać, że jest to doświadczenie cholernie bolesne. Szczególnie, gdy masz wrażenie, że ten kamień właśnie walnął cię z całej siły w brzuch. Że coś w tobie połamał, chociaż nie fizycznie, to doszczętnie.

Nagle on uśmiecha się i rozluźnia, a kamień który spadł (uciekł) z serca ulokował się teraz w gardle. Nie pozwalał mi oddychać. On mi podał rękę i ruszyliśmy wzdłuż ulicy. Czułam wobec niego tak wiele, że moje istnienie wydawało się zbyt małe, by pomieścić te wszystkie uczucia naraz! Szliśmy tak, w milczeniu. To było najboleśniejsze rozstanie, jakie przeżyłam. Bo są takie miłości, które nie mają szans stać się przyjaźnią.

Wydawało mi się wtedy, że w miłości nie ma sukcesów – są tylko porażki. Że miłość to nazwa zastępcza dla usprawiedliwienia związku zboczeńca z dziwką. Bo ładna nazwa narzuca na zwierzęce odruchy różowy welon, pełen kłamstewek, pod którym człowiek usilnie stara się ukryć swoje przerażanie przed nieuniknioną samotności.

Piszę to, bo wróciłam dzisiaj w pewne miejsce. Dokładnie o kilka ulic dalej niż powinnam się zapuszczać. Chciałam sobie tylko przypomnieć. Ulica wydawała mi się zamiast tego odległa, a wspomnienie obce. Niby pamiętam ten spacer, ale nie czuję teraz żadnych emocji. Czegoś mi brakuje, kilka razy patrzę za siebie, jakbym czekała aż mój wzrok spotka wzrok innej osoby. Ale za mną jest tylko pustka i ciemność, którą rozmywają dopiero światła przy drodze głównej. No może jeszcze blask gwiazd wysoko nade mną. Nie ma tutaj śladów intensywnych wspomnień. Nie czuję obecnie nic w związku z tym miejscem. To miejsce, w którym nic specjalnego się nie stało. Tak – teraz z pewnością.

Teraz mam swój kamień z powrotem na sercu. Bo jestem całkowicie niepoprawna. Nie wyciągam wniosków z miłości. Nie analizuję własnych pomyłek i notorycznie popełniam te same, zasadnicze błędy. A na domiar złego i pomimo całej mojej wiedzy o miłości, jestem przecież zakochana.